کد مطلب:182746 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:141
رسوا ساختن بدعت ها
در بخش فرهنگ سازی به این نكته اشاره شد كه حزب عثمانیه در فرایند فرهنگ سازی سنت های الهی را زیر پا نهاده و بدعت ها را جایگزین نموده بود. آنان تا توانستند احادیث گوهر بار رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم را در مورد معارف و اهل بیت كتمان و به جای آن دروغ های ساختگی بر ضد اهل بیت رواج دادند. و نیز در مناقب نداشته ی عثمانی ها و آل بوسفیان دروغ های فراوان جعل و منتشر ساختند. حتی به صورت بخش نامه این موضع را در نهاد آموزشی كشور با دستور رسمیت
[ صفحه 224]
بخشیدند. و با فرهنگ نسل نو پای جامعه این گونه بازی نمودند. در همین راستا امام مجاهدین حسین بن علی (علیهماالسلام) آشكارا فرمود: ان السنة قد امیتت و البدعة قد احییت. [1] «سنت ها زیر پا نهاده شده و بدعت ها آشكار گشته است».
سید ساجدین علیه السلام در افشای چهره كریه آنان پافشاری نمود و بدعت ها را رسوا ساخت. و با معرفی عترت حدیث های دروغین را رسوا نمود. و این گونه شفاف در مورد بدعت ها هشدار داد. عترت را به عنوان محور اندیشه زلال و حق معرفی نمود و تحمیل پیش داوری ها را به عنوان دین و برداشت های ناروا كه بر اساس درك ناقص عقل و قیاس فاسد پایه نهاده می شد را بی راهه معرفی نمود:
ان دین الله لا یصاب بالعقول الناقصة و الآراء الباطله و المقاییس الفاسدة و لا یصاب الا بالتسلیم فمن سلم لنا سلم و من اقتدی بنا هدی، و من كان یعمل بالقیاس و الرأی هلك و من وجد فی نفسه شیئا مما نقول او نقضی به حرجا كفر بالذی انزل السبع المثانی و القرآن العظیم و هو لا یعلم. [2] «با پندارهای عقل ناقص نمی توان حقایق دین را دستیازی نمود، تنها راه رسیدن به حقایق دینی تسلیم رهنمودهای عترت شدن است. هر كس در اندیشه و رفتار عترت تردید كند به قرآن از راه ناخواسته كفر ورزیده است».
این موضع روشن و شفاف ساختن راه اندیشه صحیح و اصلاح بی راهه هاست كه خطرها از سمت و سوی بدعت ها پدیدار می شوند.
[ صفحه 225]
در این فضای آلوده است كه اندیشه بالنده امام سجاد علیه السلام این گونه شكوفا می شود و مردم به برترین رفتار كه عمل به سنت باشد فراخوانده می شوند، ان افضل الاعمال ما عمل بالسنة و ان قل. [3] .
تنها راه مستقیم و مطمئن تسلیم عترت شدن است. و اگر كسی در اندیشه و رفتار عترت دغدغه داشته باشد بی راهه رفته است و از قرآن نیز روی برتابیده است. سیدساجدین این گونه شفاف در برابر بدعت ها موضع می گیرد و نقش عترت را در رهنمون مردم آشكار می سازد و موقعیت اجتماعی عترت را مطرح می نماید. همان موضوعی كه حزب عثمانیه سخت از آن در هراس بود. زیرا كه خاستگاه فرهنگ آفرینی حزب عثمانیه مبارزه با سنت های نبوی، و رواج بدعت ها بود.
[ صفحه 224]
بخشیدند. و با فرهنگ نسل نو پای جامعه این گونه بازی نمودند. در همین راستا امام مجاهدین حسین بن علی (علیهماالسلام) آشكارا فرمود: ان السنة قد امیتت و البدعة قد احییت. [1] «سنت ها زیر پا نهاده شده و بدعت ها آشكار گشته است».
سید ساجدین علیه السلام در افشای چهره كریه آنان پافشاری نمود و بدعت ها را رسوا ساخت. و با معرفی عترت حدیث های دروغین را رسوا نمود. و این گونه شفاف در مورد بدعت ها هشدار داد. عترت را به عنوان محور اندیشه زلال و حق معرفی نمود و تحمیل پیش داوری ها را به عنوان دین و برداشت های ناروا كه بر اساس درك ناقص عقل و قیاس فاسد پایه نهاده می شد را بی راهه معرفی نمود:
ان دین الله لا یصاب بالعقول الناقصة و الآراء الباطله و المقاییس الفاسدة و لا یصاب الا بالتسلیم فمن سلم لنا سلم و من اقتدی بنا هدی، و من كان یعمل بالقیاس و الرأی هلك و من وجد فی نفسه شیئا مما نقول او نقضی به حرجا كفر بالذی انزل السبع المثانی و القرآن العظیم و هو لا یعلم. [2] «با پندارهای عقل ناقص نمی توان حقایق دین را دستیازی نمود، تنها راه رسیدن به حقایق دینی تسلیم رهنمودهای عترت شدن است. هر كس در اندیشه و رفتار عترت تردید كند به قرآن از راه ناخواسته كفر ورزیده است».
این موضع روشن و شفاف ساختن راه اندیشه صحیح و اصلاح بی راهه هاست كه خطرها از سمت و سوی بدعت ها پدیدار می شوند.
[ صفحه 225]
در این فضای آلوده است كه اندیشه بالنده امام سجاد علیه السلام این گونه شكوفا می شود و مردم به برترین رفتار كه عمل به سنت باشد فراخوانده می شوند، ان افضل الاعمال ما عمل بالسنة و ان قل. [3] .
تنها راه مستقیم و مطمئن تسلیم عترت شدن است. و اگر كسی در اندیشه و رفتار عترت دغدغه داشته باشد بی راهه رفته است و از قرآن نیز روی برتابیده است. سیدساجدین این گونه شفاف در برابر بدعت ها موضع می گیرد و نقش عترت را در رهنمون مردم آشكار می سازد و موقعیت اجتماعی عترت را مطرح می نماید. همان موضوعی كه حزب عثمانیه سخت از آن در هراس بود. زیرا كه خاستگاه فرهنگ آفرینی حزب عثمانیه مبارزه با سنت های نبوی، و رواج بدعت ها بود.
[1] طبري، ج 4، ص 565.
[2] كمال الدين، ج 1، ص 324.
[3] محاسن، ج 1، ص 221.